Reizen en eerste indrukken

Habari mzungu! Kenia hier

Eerste gratis lesje KiSwahili: Habari = Hallo (hoe gaat het?) en Mzungu = Blanke. Zo noemen ze ons hier eigenlijk continu op straat, in de winkels en op het project. Het is niet bedoeld als een belediging, maar voor hen zijn wij erg bijzonder. Mensen staren heel erg, komen naar je toe, willen je aanraken, komen aan je haren, willen een high-five en roepen vanaf een afstandje: ‘Mzungu, how are you?’ Iedereen is erg vriendelijk en ze hebben behoefte aan contact met ons in welke vorm dan ook. Aan de ene kant wil ik die uitzonderingspositie niet, maar aan de andere kant zie je hoe blij mensen van je aanwezigheid worden en dat is wel iets heel bijzonders.

Waar zal ik eens beginnen? Ik zal deze post alleen vertellen over de eerste dag en straks nog wat andere dingen erop zetten.

We hebben eigenlijk een hele voorspoedige reis naar Kenia gehad. We stonden om half 10 op het vliegveld met z’n vieren, inclusief ouders. We hebben ingecheckt, afscheid genomen (niet gehuild, woehoe!) en door de douane gegaan. Nadat ik mijn tong ongeveer tweedegraads verbrand heb aan koffie en natuurlijk meteen mijn telefoon niet meer kon vinden, zijn we aan boord gegaan van ons eerste vliegtuig. We hebben een prima vlucht naar Istanbul gehad met lekker eten en eigen tv’tjes waarop we met z’n drieën tegelijk dezelfde film probeerden te kijken (timing is een kunst). Maar voordat we ‘The Heat’ gingen kijken mocht ik dan EINDELIJK mijn cadeautje openmaken wat ik vrijdagavond van Karlijn namens mijn vrienden en familie heb gekregen. Ik mocht het pas in het vliegtuig openmaken en iedereen die dit leest weet waarschijnlijk hoe vreselijk nieuwsgierig ik ben en hoe moeilijk ik dat kan bedwingen. Deze keer is het me echt gelukt! In het vliegtuig heb ik wel het papier genadeloos van het cadeautje afgescheurd… Ik heb een soort boek gekregen waarin een heleboel persoonlijke a4’tjes van mijn vrienden en familie zaten. Ik heb echt met open mond en gesmolten hart door het boek gebladerd. Wat een liefde <3 Ik ben helemaal gek op het boek en ik heb het al meerdere keren doorgekeken en gelezen. Dus iedereen die iets heeft geschreven: Dankjewel, het doet me erg veel om al jullie lieve woorden, mooie foto’s en creatieve inzendingen te lezen en zien. Mijn reisgenootjes waren erg jaloers ;)

Na drie uur kwamen we aan in Istanbul, daar hebben we wat gegeten en na drie en een half uur zijn we op ons tweede vliegtuig naar Nairobi gestapt. Dit vliegtuig was iets kleiner dan de eerste en een stuk warmer… Normaal heb ik het altijd koud in het vliegtuig, maar dit was denk ik een preheater voor Kenia. Ik heb weer een film gekeken, lekker gegeten en wat gekletst. Ik wilde graag wat slapen, maar dat is helaas niet gelukt. Het was een lange vlucht van 6,5 uur en zeker aangezien je ’s nachts vliegt. Om kwart voor vier ’s nachts kwamen we aan in Nairobi. Totaal gebroken, super moe, maar helemaal klaar voor het avontuur. Snel een visum gefixt op het vliegveld en in spanning op onze bagage gewacht (die gewoon kwam, pfewww). Buiten werden we opgewacht door Bush, de Keniaanse man van onze Nederlandse contactpersoon Jorine, en door Michael, een goede vriend van Bush en Jorine. Ze dachten dat wij drie koffers per persoon mee zouden hebben, maar Femke, Karlijn en ik hebben een bescheiden backpack mee (die van mij is maar 13 kilo) en Lotte heeft één koffer mee. Ze zijn daarvoor speciaal met twee auto’s gekomen en waren erg verbaasd over onze bagage. Nou bleek achteraf dat de andere vier meiden van onze opleiding die ook in ons Guesthouse verblijven allemaal twee of drie koffers mee hebben! Ik vraag me af hoeveel kleren dat zijn. Die meiden hebben trouwens mega veel pech gehad met hun heenreis. Ze hebben uiteindelijk 58 uur vertraging gehad, echt ver-schrik-ke-lijk. Twee vliegtuigen die niet vlogen en een vliegtuig wat enorme vertraging had. Ze hebben van vrijdag op zaterdag overnacht in de buurt van het vliegveld en zaterdag kwamen we ze tegen op het vliegveld. Ze zijn die avond uiteindelijk pas vetrokken in plaats van vrijdagochtend. Vervolgens hebben ze in Kenia nog een aanrijding gehad, waardoor ze nog eens vijf uur later aankwamen in het Guesthouse. Wat een enorme pech.

Wij hebben de spannende, nachtelijke rit overleefd. Ik ben erachter gekomen dat ik ook in een auto kan vliegen. De gordel deed het namelijk niet en in Kenia is het blijkbaar heel normaal dat je op de snelweg ineens een enorme hobbel kan verwachten met een zebrapad erachter. Onze chauffeur had dit niet helemaal in de gaten en je moet je maar zo’n autoscene uit een film bedenken waarbij een auto de lucht in vliegt en weer netjes neer komt. Ik had bijna de ervaring van een schietstoel in een auto, maar het plafond en mijn hoofd waren gelukkig hard genoeg. Vervolgens reden we over geweldige wegen tussen de mooie natuur van Kenia en door kleine dorpjes die meer op sloppenwijken leken. Er liepen ezels en kippen over de weg. Terwijl ik vredig naar buiten aan het kijken aan het was, slaakte Femke een gil, hoorde ik een bonk en ze riep: ‘DID HE DIE?!’. Dus ik keek verschrikt op om erachter te komen dat we een kip hadden vermoordt. So what’s for dinner in Kenya? Wist je dat ze in Kenia aan de linkerkant van de weg rijden? En dat ze niet zo bekend zijn met verkeersregels. Toeteren is ook echt een must, want hoe kan je anders voorkomen dat iemand frontaal tegen je aan botst? Ik zeg: Een hele ervaring, waar ik erg om gelachen heb. Vooral naderhand toen ik het ook daadwerkelijk overleefd had. Om kwart over zeven/half acht ’s ochtends waren we in het guesthouse.

Ons guesthouse is omringd door een ‘hek’ en afgesloten met een poort. Deze is eigenlijk continu op slot. Er werd open gedaan door een donkere jongen en binnen ontmoetten we Jorine. Het guesthouse heeft een ruime zitkuil met meerder zitjes en een oude tv. Verder staat er een grote tafel, waar we met z’n achten aan kunnen zitten. Er gaat een trap naar boven waar de andere meiden slapen en waar Jorine, Bush, hun zoontje Noa en Kevin (de donkere jongen, wie de broer van Bush is) slapen als ze er voor ons willen zijn. Vanuit de woonkamer is er een gang waar de keuken te vinden is, een badkamertje en onze slaapkamer die erg ‘knus’ is met twee stapelbedden. Oh ja, we leven letterlijk uit onze koffers en tassen, want er is geen kast en ook geen ruimte om onze spullen uit te stallen. Ik merk dat iedereen in het begin moeite had met het guesthouse, maar ik heb eigenlijk nergens last van. Ik vind het allemaal prima en ik kan hier goed een aantal weken vertoeven. In ons huis hebben we een huismama: Mama Edwin. Zij is 56 jaar en zorgt voor ons door ons eten klaar te maken, schoon te maken en ons gezelschap te houden af en toe. Ze krijgt hulp van Jasintha, wie eigenlijk de nanny van Noa is. Mama Edwin gaat naar huis ’s avonds, maar Jasintha blijft in het guesthouse slapen  zodat we nooit alleen hier zijn. Op zich een fijn idee, maar ik voel me hier heel veilig en zou het niet erg vinden om hier gewoon met z’n achten te slapen. Daar denken een aantal ook anders over, dus is het maar goed dat ze er is.

We hebben zondag eerst gegeten met Jorine en onszelf een beetje geïnstalleerd. Daarna zijn we alle vier 2,5 uur gaan slapen, want we waren helemaal stuk. Ik heb meteen de douche uitgeprobeerd. In de kop van de douche zit een verwarmingselementje, waardoor je water dus wel warm wordt, maar je moet het water niet te hard aan zetten. Het is een prima douche voor deze vijf weken, mij hoor je niet klagen. Rond twee uur gingen we met Jorine naar een hotel, waar we zouden gaan lunchen en waar de andere meiden ook naartoe zouden komen. Maar ja, die dames kwamen uiteindelijk dus nog veel later, dus we hebben zonder hen geluncht. Het is bizar om te merken hoe mensen op je reageren, maar het is niet echt vervelend en het went daardoor snel. We hebben wel meteen 500 indrukken opgedaan, die nu al best binnen komen. Het is echt even acclimatiseren, maar I’ll survive. Mensen zijn zo anders dan in Nederland, de omgeving is zo anders dan in Nederland. Mensen leven hier vooral op straat en er zijn echt ontzettend veel winkeltjes of marktkraampjes. Het is moeilijk uit te leggen, als ik een keer foto’s hierop kan zetten dan zal het beeld wel meer gaan leven.

Na de lunch zijn we terug gelopen naar ons guesthouse, eindelijk samen met de andere vier meiden. We hebben wat rondgehangen en eigenlijk niet meer veel gedaan. Mama Edwin heeft voor ons gekookt en dat was goed te eten. Ik ben best een moeilijke eter, maar ik heb besloten om dat zoveel mogelijk opzij te zetten hier. Ik zet eigenlijk een heleboel opzij. Mijn instelling is: Laat maar komen! What doesn’t kill you, makes you stronger. ’s Avonds zijn we op tijd gaan slapen op ons knusse kamertje. Dat is erg gezellig en we praten eigenlijk over alles. Jorine denkt dat dat ook nodig gaat zijn om alles te gaan verwerken en daar heeft ze gelijk in gekregen…

Kwaherri for now!